www.merlinrpg.fora.pl

Yvaine

- Jesteś druidem? - zapytała, patrząc na niego powaznie. - Nie wyglądasz jak oni. jesteś nim? - ponowiła pytanie. - I jak cię zwą? - zainteresowała się.

Alan

Alan szybkim ruchem zagarnął do siebie sierp i schował go na powrót. Objął kolana dłońmi i siedział milcząc. w końcu odezwał się.
-Nie wiem, czy można tak powiedzieć- stwierdził.- Nazywają mnie Alan.

Yvaine

- Alan - powtórzyła. - Ładnie. I.. dlaczego? Jesteś nim, czy nie? - zapytała. - Nie wydam cię nikomu. Nie jestem ich wrogiem, powiedziałabym, ze obecnie jestem w tej samej sytuacji, co oni.

Alan

-I tak i nie, nie nie jestem, sam nie wiem...- rzucił się na trawę i zaczął śledzić wzrokiem puszyste chmury, które leniwie płynęły po niebie.- Problem w tym, że sam nie wiem...- westchnął.- Powiedziałbym, że jestem zwykłym człowiekiem, ale to nie byłaby prawda. Tak samo, gdybym powiedział, że nie mam nic wspólnego z druidami, skłamałbym. Powiedzmy, że zatrzymałem się gdzieś w środku, choć może bliżej druida, jednak patrząc z innej strony...

Yvaine

- Masz moc w sobie, prawda? - zapytała. - Oni nie biorą do siebie zwykłych ludzi. Musisz byćniezwykłym człowiekiem, ale i chyba zagubionym. Nie jest łatwo się z tym pogodzić i żyć z piętnem. Nie wiesz co cię moze spotkać, gdy ktoś odkryje twoją tajemnicę. W Camelot magia jest zakazana.

Alan

-I bez tego zakazu miałem sporo kłopotów- stwierdził z przekąsem.- To bardzo skomplikowana historia- dodał po chwili i uśmiechnął się, gdy po niebie przepłynął obłok w kształcie konia.

Yvaine

- Jeśli chcesz się wygadać, trafiłeś na dobrą osobę. Nie zdradzę twojego sekretu. Sama też mam swój własny, którego bronię jak skarbu, tyle, że to raczej cos, czego nie chcę. Nie chcę, bo nie mogę z tego korzystać - wyjasniła.

Alan

-Cóż- przymrużył oczy.- Moja historia nie należy do najszczęśliwszych, chyba, że komuś odpowiada życie w roli wioskowego popychadła i osoby niespełna rozumu- zamknął zupełnie powieki, wygrzewając twarz w słońcu.

Yvaine

- Jak to? - zapytała. Usiadła bliżej niego i patrzyła z zaciekawieniem na jego twarz. W dłoni trzymała źdźbło trawy, które zaczęła skubać wyczekując jego odpowiedzi. - Przecież jesteś zupełnie normalny, tylko trochę złośliwy. No i mimo wszystko wyglądasz uczciwie i sympatycznie - powiedziała szczerze. Byłą wrażliwą dziewczyną, o dobrym sercu, przez co jego słowy ją zabolały. Nie lubiła jak się niektórych ludzi traktowało w jej otoczeniu.

Alan

-Miło mi to słyszeć- uśmiechnął się, nie otwierając przy tym oczu.- Myślę jednak, że co innego byś powiedziała, gdybyś spotkała mnie jakieś dziesięć lat temu. I pomyśleć, że wszystko to spotkało mnie przez nieuwagę druidów...

Yvaine

- Nie wiem, ale wiedz, że ja nikogo nie traktuję z góry - odparła. - Dla mnie nie ma gorszych i głupich - dodała, nadal się w niego wpatrując. - O co chodzi?

Alan

-W wieku piętnastu lat miałem problemy z wysłowieniem się, ba nie potrafiłem nawet sklecić jednego prostego zdania. Uciekałem, jedyną moją rozrywką było przyglądanie się chmurom. Nie bardzo wiedziałem, co się dzieje dookoła mnie- westchnął.- Pomyśl, niedorozwinięte dziecko i druidzi... dopiero później się dowiedziałem wszystkiego. Po tylu latach...

Yvaine

- Coś cię blokowało, tak? - zapytała, przysłuchując się jego słowom uważnie.

Alan

-Bystra jesteś- uśmiechnął się i zaczął klaskać, po czym podłożył dłonie pod głowę.

Yvaine

- Ale co? - nie dawała za wygraną. - Czary, medykamenty? - powiedziała po chwili zastanowienia, rozważając to, co mogło mu szkodzić w ten sposób.