www.merlinrpg.fora.pl

Letard

Niewielki drewniany dworek w sercu lasu, który na pierwszy rzut oka wygląda na zupełnie opuszczony. Znajduje się przy nim niewielka stajnia, w której Letard trzyma swego wierzchowca.

Letard

Letard wyjrzał przez okno; delikatne promienie słońca przebijały się przez korony drzew,a wszystko dookoła przyjmowało zielonkawa barwę. Jak zwykle nic się nie działo, westchnął zrezygnowany; nawet nie miał ochoty wychodzić z kryjówki. Ostatnimi czasy Camelot mało go obchodziło.

Nimueh

Nimueh zaczaiła się za drzewem, obserwując siedzibę rycerza. Pojawiła się tam tak niespodziewanie, że żadna z istot nie mogła uchwycić jej przybycia. Czarodziejka wiedziała wiele o Letardzie i postanowiła go sprawdzić. Narzuciła na głowę kaptur i podeszła do drzwi. Zapukała w nie energicznie.

Letard

Rycerz zerwał się nagle, głośne pukanie wyrwało go z zamyślenia. Zdziwił się bardzo, że ktokolwiek tutaj doszedł. Poczekał chwilę; myślał, że przybysz się zniechęci i sobie pójdzie, gdy to nie nastąpiło, Letard wychylił się przez małe okienko, które było umiejscowione nad drzwiami wejściowymi. Dostrzegł zakapturzoną postać, wnioskował, że to kobieta. Niepewnie zszedł po schodach. Wprawdzie nie miał się czego obawiać, bo wrogów tutaj nie miał; wolał być jednak ostrożny. W pogotowiu miał miecz.
Podszedł do drzwi i uchylił je nieco.

Nimueh

- Witaj zacny panie - odezwała się łagodnym głosem. - Czy zechcesz udzielić schronienia zmęczonej podróżą kobiecie, która nie ma gdzie się skryć przed deszczem? - zapytała, uwalniając równocześnie magię. Mimo iż słońce nadal było widoczne na niebie, z jednej chmury zaczęło kropić. Stopniowo zmieniało się to w większy deszcz.
- Być może zaraz przejdzie, słońce nadal świeci, jednak... - spojrzała na niego.

Letard

Letard przyjrzał się twarzy nieznajomej; nigdy wcześniej jej nie widział w Camelot. Najwyraźniej była nietutejsza.
Rycerz zdziwił się nieco, gdy dostrzegł krople deszczu; jeszcze chwilę temu niebo było bezchmurne, a słońce grzało dosyć mocno. Stał przez chwilę w bezruchu i rozważał, co zrobić. Był rycerzem i uczono go dobrego zachowania, wewnętrzne przyzwyczajenia nakazywały mu wpuścić nieznajomą i ugościć ją jak należy. Nie odzywając się otworzył drzwi i skinieniem głowy nakazał wejść kobiecie. Gdy ta już weszła do środka, zamknął drzwi i powiedział:
-Nazywają mnie Letard, z przyjemnością będę służył pani pomocą- skłonił się lekko.

Nimueh

- Nivian - przedstawiła się jednym ze swoich imion. - Weszła do środka, i zdjęła z głowy kaptur.
- Dziękuję za gościnę, Letardzie - posłała mu łagodnie spojrzenie, delikatnie się uśmiechając. - Jesteś jedną z niewielu osób, które mieszkają z dala od innych.

Letard

-Cóż, nie lubię, gdy inni mi przeszkadzają- przyznał po chwili.- Proszę się rozgościć- wskazał dłonią pomieszczenie, w którym stał duży dębowy stół i sześć prostych krzeseł.

Nimueh

- Dziękuję - zdjęła płaszcz i i odłożyła go na jedno z krzeseł.
- Ja mam dokładnie to samo - odparła, rozglądając się po wnętrzu. - Towarzystwo przeszkadza mi czasami w pracy. Chociaz... czasem dobrze jest mieć kogoś obok.

Letard

-Może i racja. Ja nie przepadam za tłumami i dlatego wybrałem ten, a nie inny dworek- powiedział, gdy usiadł na jednym z krzeseł.
Przez chwilę panowała zupełna cisza.
-A co robi taka samotna dama w bezkresnych lasach?- postanowił przerwać niezręczną ciszę.

Nimueh

- Podróżuje i szuka - odpowiedziała tajemniczo. - Rozwiązania i odpowiedzi. Czegoś, co pomoże jej w planowaniu - odparła.
- Szukam ludzi, kogoś kto podziela moje poglądy i moze mi pomóc.

Letard

-A jakie to poglądy?- spojrzał na nią zaciekawiony. Kobieta wyglądała na interesująca osobę.

Nimueh

Zaśmiała się.
- To nie jest takie proste. Jest wiele rzeczy, które mi się nie podobają. Choćby władza sprawowana przez Uthera - dokończyła.

Letard

-Władza, wszystko zawsze kręci się dookoła niej. Mogłem być pewien twojej odpowiedzi. Bo jedynie osoby, którym nie podoba się władanie Uthera, szukają kompanów podzielających ich zdanie.- Wyprostował się na krześle.

Nimueh

- Uther pomimo trudnego charakteru stara się być dobry dla swoich poddanych, jednak wybił połowę z nich tylko dlatego, że władali magią, albo mieli z nią związek. Skazał na śmierć nawet swoich wiernych przyjaciół. Niektórzy nie potrafią tego poprzec .Ja nie - powiedziała hardo.